Hoe Erdogan's Turkije de wildcard van de NAVO werd

De Turkse president Recep Tayyip Erdogan (midden), NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg (derde van links), de Finse president Sauli Niinisto (vijfde van links), de Zweedse premier Magdalena Andersson (zesde van links) en andere functionarissen wonen een ondertekeningsceremonie bij van een memorandum over de NAVO-biedingen van de Noordse landen in Madrid, Spanje op 28 juni.

Abu Dhabi, de VAE (CNN)NAVO hebben Finland en Zweden woensdag formeel uitgenodigd om mee te doen nadat Turkije zijn oppositie had laten vallen na een moeizaam proces dat ertoe heeft geleid dat het bondgenootschap herinnert aan zijn dieper wordende breuklijnen.

De Finse president Sauli Niinistö zei dat Ankara ermee had ingestemd de lidmaatschapsaanvragen van zijn land en Zweden te steunen, waardoor een grote hindernis voor de twee toetreding tot de alliantie werd weggenomen.

Hoewel de stap een grote overwinning was voor de NAVO en een tegenslag voor Rusland, gaf de Turkse president Recep Tayyip Erdogan niet toe zonder een behoorlijk deel van de politieke borstkloppingen als blijk van het gewicht van zijn land in de groepering.

Alvorens een gezamenlijk memorandum met de twee Noordse landen te ondertekenen, verklaarde Erdogan dinsdag dat de NAVO "het zich niet kan veroorloven" Turkije als lid te verliezen. Hij reageerde op frustratie in de westerse alliantie over Ankara's verzet tegen de toelating van de twee traditioneel neutrale landen die zich gedwongen voelden om zich bij de groepering aan te sluiten door de Russische invasie van Oekraïne.

Turkije is een hoofdpijndossier geworden voor de NAVO. Maar recente geopolitieke gebeurtenissen hebben aangetoond dat het bondgenootschap dit zal moeten tolereren. Experts zeggen dat Erdogan dat goed weet en de plaats van zijn land in de groepering heeft gebruikt om zijn nationale belangen te dienen.

In een Europese oorlog die in wezen een conflict tussen het Kremlin en de NAVO is geworden, heeft Turkije zichzelf gepositioneerd als een neutrale partij, die ervoor kiest zich niet bij zijn bondgenoten aan te sluiten bij het sanctioneren van Rusland, terwijl het aanbiedt te bemiddelen tussen de strijdende partijen. Het heeft Oekraïne in de oorlog gesteund, maar heeft ervoor gezorgd Moskou niet tegen zich in het harnas te jagen.

Experts zeggen dat Turkije vandaag de dag waardevoller is dan ooit voor de NAVO. Het land ligt aan de zuidoostflank van de alliantie, een belangrijke buffer tussen Rusland en het Westen. Het handhaaft het op een na grootste leger in de alliantie na de VS, en grenst aan een reeks landen in het Midden-Oosten met een geschiedenis van politieke instabiliteit en waar westerse staten grote belangen hebben.

Ankara is echter niet altijd een doorn in het oog van de alliantie geweest.

Hoe de NAVO zal veranderen wanneer Finland en Zweden toetreden tot de alliantie 05:03

Turkije trad in 1952 toe tot de NAVO, drie jaar nadat het werd gevormd in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, en beschouwt het bondgenootschap als "de hoeksteen" van zijn defensie- en veiligheidsbeleid. Maar analisten en historici zeggen dat Turkije weliswaar historisch gezien de strategische belangen van de groep diende, maar onder het bewind van Erdogan meer een ontwrichtende kracht is geworden.

Erdogan was van 2003 tot 2014 premier en sinds 2014 president.

"Tijdens de Koude Oorlog was Turkije goed ingebed in de westerse veiligheidsinfrastructuren", zegt Oya Dursun-Ozkanca, een professor politieke wetenschappen aan het Elizabethtown College in Pennsylvania en auteur van "Turkey-West Relations: The Politics of Intra-Alliance Opposition ', eraan toevoegend dat het land al meer dan een halve eeuw een 'redelijk betrouwbare' westerse bondgenoot was.

De frequentie en de intensiteit van meningsverschillen tussen Turkije en NAVO-bondgenoten zijn echter in de loop van de tijd toegenomen, aangezien Ankara proactieve en antiwesterse buitenlandse beleidsposities inneemt, zei ze.

Erdogan is het oneens met de NAVO-bondgenoten over een aantal kwesties, waaronder Syrië en Libië, en heeft de strategische ligging van zijn land gebruikt om concessies af te dwingen van zijn Europese buren door te dreigen de sluizen van vluchtelingen uit naburige conflictgebieden te openen.

In 2009 verzette Turkije zich tegen de benoeming van de Deense Anders Fogh Rasmussen als hoofd van de NAVO, totdat de Amerikaanse president Barack Obama beloofde dat een van de plaatsvervangers van Rasmussen een Turk zou zijn. Turkije had aangevoerd dat de behandeling door Rasmussen van de misdrijven tegen de profeet Mohammed in een Deense krant in 2006 problematisch was.

In misschien wel zijn meest gewaagde en meest controversiële zet, kocht Turkije in 2019 het Russische S-400-raketafweersysteem, waardoor een decennialange alliantie met zowel de VS als de NAVO in twijfel werd getrokken. De S-400-raketten waren ontworpen om NAVO-vliegtuigen neer te schieten.

Sinan Ulgen, een voormalige Turkse diplomaat en voorzitter van de in Istanbul gevestigde denktank EDAM, zei dat Erdogan's "hypergecentraliseerde besluitvorming" en zijn "strijdlustige, agressievere [en] minder consensusgestuurde" leiderschapsstijl moeilijkheden hebben veroorzaakt voor NAVO.

"Dit is ook een weerspiegeling van de toegenomen onvoorspelbaarheid van het Turkse buitenlands beleid", zei hij.

Maar experts zeggen dat het niet meer dan normaal is dat een lid van een alliantie prioriteit geeft aan nationale belangen waar dat kan. Het probleem ontstaat wanneer die belangen afwijken van de NAVO-agenda.

"De Turken bemoeilijken de op consensus gebaseerde besluitvorming van de NAVO, omdat ze weigeren met de stroom mee te gaan totdat de nationale belangen zijn bevredigd", zegt Rich Outzen, een senior fellow bij de Atlantic Council in Washington, DC en voormalig militair officier van de VS en ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken. .

"Dit is geen slecht alliantiegedrag; het is typisch alliantiegedrag voor staten met het gewicht om het voor elkaar te krijgen", voegde hij eraan toe.

Hoewel Turkije zijn waarde voor de NAVO begrijpt, ziet het ook zijn eigen voordeel in zijn lidmaatschap, zeggen analisten. Ankara is meer dan eens naar de NAVO gegaan voor strategische veiligheidsondersteuning, zei Ulgen. "Het is een veiligheids- en politieke relatie die voor beide partijen voordelig is.

"Uiteindelijk hebben Turkiye en de NAVO elkaar nodig", zei hij, de nieuwe naam van het land gebruikend.

de samenvatting

Iran meldt zich aan om lid te worden van de BRICS-groep van opkomende landen

Iran heeft een aanvraag ingediend om lid te worden van de groep van opkomende economieën die bekend staat als de BRICS, zei een Iraanse functionaris maandag. Het lidmaatschap van de BRICS-groep, waartoe Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika behoren, "zou voor beide partijen toegevoegde waarde opleveren", zei een woordvoerder van het Iraanse ministerie van Buitenlandse Zaken.

Achtergrond: Rusland dringt al lang aan op nauwere banden met Azië, Zuid-Amerika en het Midden-Oosten, maar heeft recentelijk zijn inspanningen geïntensiveerd om de sancties te weerstaan ​​die zijn opgelegd door Europa, de Verenigde Staten en andere landen vanwege de invasie van Oekraïne.

Waarom het ertoe doet: Rusland wierp de aanvragen als bewijs dat het Westen er niet in slaagde Moskou te isoleren na de invasie van Oekraïne. "Terwijl het Witte Huis nadacht over wat ze nog meer in de wereld moesten uitschakelen, verbieden of bederven, hebben Argentinië en Iran een aanvraag ingediend om lid te worden van de BRICS", zei Maria Zakharova, woordvoerster van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken. BRICS zijn goed voor meer dan 40% van de wereldbevolking en ongeveer 26% van de wereldeconomie.

Gevangene Egyptische blogger betreedt gevarenzone in hongerstaking - moeder

De moeder van de gevangengenomen Egyptisch-Britse activist Alaa Abd el-Fattah zegt bang te zijn dat de gezondheid van haar zoon snel zal verslechteren na bijna 90 dagen hongerstaking, ondanks enkele verbeteringen in zijn gevangenisomstandigheden. Abd el-Fattah, een 40-jarige blogger die bekendheid kreeg tijdens de opstand in 2011 in Egypte, is te zwak geworden om zijn eigen was te doen of te klimmen om uit een hoog raam in zijn cel te kijken, zei zijn moeder Laila Soueif.

Achtergrond: Abd el-Fattah werd in december veroordeeld tot vijf jaar cel op beschuldiging van het verspreiden van vals nieuws voor het delen van een bericht op sociale media over de dood van een gevangene, en was eerder gevangen gezet wegens protesteren zonder toestemming. Hij begon de staking op 2 april tegen zijn detentie en vermeende wetsovertredingen in de gevangenis.

Waarom het belangrijk is: Zijn zaak heeft de aandacht getrokken in Groot-Brittannië nadat hij vorig jaar het Britse staatsburgerschap verkreeg, als onderdeel van de familiecampagne om zijn vrijlating te bewerkstelligen. Het Egyptische staatsperscentrum heeft niet gereageerd op een verzoek om commentaar. Op 9 juni zei het ministerie van Binnenlandse Zaken dat het clips had die bewijzen dat Abd el-Fattah niet in hongerstaking was, hoewel het geen beelden publiceerde.

VN schat dat 1,5% van de Syrische bevolking tijdens oorlog is omgekomen

Het mensenrechtenbureau van de Verenigde Naties zei dinsdag dat tussen 2011 en 2021 ongeveer 1,5% van de vooroorlogse bevolking van Syrië, ofwel 306.887 burgers, is omgekomen als gevolg van het conflict. Het aantal is de hoogste schatting tot nu toe door de VN.

Achtergrond: Syrië verviel in een burgeroorlog na protesten tegen president Bashar al-Assad en zijn regime in maart 2011. Het conflict trok verschillende wereldmachten aan en liet het land in puin achter, waarbij duizenden burgers werden gedood en miljoenen ontheemd. Het rapport schat ook dat "gemiddeld elke dag, gedurende de afgelopen 10 jaar, 83 burgers gewelddadig zijn overleden als gevolg van het conflict."

Waarom het ertoe doet: Hoewel het conflict jarenlang is bevroren toen Assad de controle over het grootste deel van Syrië herwon, duurt de humanitaire crisis voort. Het rapport merkt ook op dat de recordschatting slechts een deel van het aantal doden is, en dat de analyse "een duidelijker beeld geeft van de ernst en omvang van het conflict".